[:es]

Si miramos a Alvina en la penumbra, vemos a una niña maravillosa. Sentada con las piernas hacia un lado, con una cabecita redonda y unos mofletes que sobresalen en su silueta. Si la observamos de perfil veremos una pequeña barriga que le hace ser una niña de trece años achuchable y, quizás, en esa luz sombría podamos percibir una boca medio abierta cuando escucha a alguien con atención, como si esperase su turno para dar su opinión.

Pero esa imagen de una niña escuchando atentamente a alguien, se desvanece con la claridad del día. Cuando el sol ilumina a Alvina, sigue siendo esa niña maravillosa pero la vemos sentada con sus piernas inmóviles que apenas consigue estirar si no es con ayuda y llanto. Y le vemos la boca, que su madre limpia con amor cada vez que se le escapa una baba ante su inexpresión.

Quién sabe si su mirada fija recuerda, detenidamente, los días en los que andaba y reía. Hablaba como cualquier niña de seis años y no se cansaba de correr con su cometa. Lo cierto es que lleva los últimos siete años sentada, esperando a entender qué ha pasado. Sobrevivió después de padecer una meningitis aguda pero al precio de quedar inmovilizada y ahora es totalmente dependiente de su querida madre. De por vida.

Blog - Fundación Khanimambo

Alvina y su madre / foto: Eric Ferrer

Lo que no cambia, ni de día ni de noche es la sonrisa de una madre orgullosa de su hija. Que lucha a su lado con la fuerza invencible que el amor da y que alguna noche debe soñar con el despertar de Alvina hacia una vida plena.

La suerte encontró a Alvina de día, con la enorme necesidad de empezar fisioterapia, bajo un sol vehemente. Y así, desde hace meses, entró en nuestro programa de apadrinamientos y dos días por semana la acompañamos a fisioterapia. A ella le gusta, y eso que son veinte kilómetros de ida y otros veinte de vuelta, que recorre mientras va moviendo su boca en lo que parece un intento de decirnos a todos: GRACIAS. Su madre lo hace por ella y este verano pudo decírselo personalmente a una de sus dos madrinas.

[:en]

 

Looking at Alvina in the shade, we see an amazing girl. Seated with her legs to one side, with her round head and chubby cheeks poking out of her shadow.  From the side, we would see the small belly of a cuddly 13-year-old girl and, perhaps, in that low light we might make out a half-open mouth when she carefully listens to someone, as if awaiting her turn to give her opinion.

But that picture of a girl carefully listening to somebody fades away in the light of day. When the sun shines on Alvina, she is still an amazing girl but we see her seated with immovable legs that she can barely stretch out without help and tears. And we can see her mouth, which her mother lovingly cleans each time some saliva escapes her expressionless face.

Who knows whether her fixed stare painstakingly recalls the days when she walked and laughed. She spoke like any other 6-year-old girl and she never tired of running with her kite. What is for sure is that she has been sitting for the last seven years, waiting to understand what has happened. She survived catching acute meningitis but at the expense of her mobility and she is now totally dependent on her beloved mother.  For life.

Alvina y su madre, de la Fundación Khanimambo

Alvina and her mother / photo: Eric Ferrer

What doesn’t change, by day or by night, is the smile of a mother proud of her daughter. A mother who fights at her side with the unbeatable strength that love provides.  A mother who must dream some nights about Alvina waking up to a full life.

Luck finally shone upon Alvina. with her severe need to start physiotherapy, beneath a blistering sun. And so, some months ago, she became part of our child sponsorship programme and two days each week we take her to physiotherapy. She enjoys it, despite the 20km journey there and another 20km back, during which she moves her mouth seemingly in an attempt to say THANK YOU. Her mother does it for her and this summer she was able to say it in person to one of her two sponsors.

Note: The support we give to Alvina is possible thanks to Ubom Project

Please, join us and help more disabled children who cannot get to hospital to be treated.

Become a member here or…

Make your donation to our health project here.

You can also make a bank transfer to our account 0049 5103 71 2316577264 with the reference “Project Ubom”.

[:pt]

 

Se olharmos para Alvina na penumbra, vemos uma menina maravilhosa. Sentada com as pernas para um lado, com uma cabecinha redonda e umas bochechinhas que se destacam na sua silhueta. Se a observarmos de perfil veremos uma pequena barriga que faz dela uma menina de treze anos fofinha e, talvez, nessa luz sombria possamos perceber uma boca meio aberta quando ouve alguém com atenção, como se esperasse pela sua vez para dar a sua opinião.

Mas essa imagem de uma menina a escutar alguém atentamente desvanece-se com a claridade do dia. Quando o sol ilumina Alvina, continua a ser essa menina maravilhosa, mas vemo-la sentada com as suas pernas imóveis que apenas consegue estirar se não tiver ajuda e choro. E vemos-lhe a boca, que a sua mãe limpa com amor sempre que lhe escapa uma baba perante a sua inexpressão.

Quem sabe se o seu olhar fixo recorda, pausadamente, os dias em que andava e ria. Falava como qualquer menina de seis anos e não se cansava de correr com o seu papagaio. A verdade é que passou os últimos sete anos sentada, à espera de perceber o que se passou. Sobreviveu depois de sofrer uma meningite aguda, mas pelo preço de ficar imobilizada e agora está totalmente dependente da sua querida mãe. Para a vida.

Alvina y su madre, de la Fundación Khanimambo

Alvina e a sua mãe / foto: Eric Ferrer

O que não muda, nem de dia nem de noite é o sorriso de uma mãe orgulhosa da sua filha. Que luta a seu lado com a força invencível que o amor dá e que alguma noite deve sonhar com o despertar de Alvina para uma vida plena.

A sorte encontrou Alvina de dia, com a enorme necessidade de começar fisioterapia, sob um sol inclemente. E assim, há já dois meses, entrou no nosso programa de apadrinhamentos e dois dias por semana acompanhamo-la à fisioterapia. Ela gosta, e são vinte quilómetros de ida e outros vinte de regresso, que percorre enquanto vai mexendo a boca no que parece ser uma tentativa de nos dizer a todos: OBRIGADA. A sua mãe fá-lo por ela e este verão teve oportunidade de o dizer pessoalmente a uma das suas duas madrinhas.

Nota: A ajuda que oferecemos a Alvina é possível graças ao  Projeto Ubom. Por favor, colabore connosco para ajudar mais crianças atingidas por incapacidades e que não conseguem ir ao hospital receber o seu tratamento. 

Faça-se sócio aqui ou…

Faça o seu donativo para o nosso projeto de saúde aqui.

Também pode efetuar uma transferência bancária para a nossa conta 0049 5103 71 2316577264 com a referência “Projeto Ubom”.

[:ca]

 

Si mirem a l’Alvina en la penombra, veiem una nena meravellosa. Asseguda amb les cames cap a una banda, amb el seu caparró rodó i unes galtes que sobresurten de la seva silueta. Si l’observem de perfil veurem una petita panxa que la converteix en una nena de tretze anys  que vol ser abraçada i, potser, en aquesta llum ombrívola podrem intuir una boca mig oberta que escolta a algú atentament, com si esperés el seu torn de paraula per donar la seva opinió.

Però aquesta imatge de nena escoltant amb atenció a algú, s’esvaeix amb la claredat de la llum del dia. Quan el sol il·lumina a l’Alvina, segueix sent  aquesta nena meravellosa però la veiem asseguda sobre les seves cames immòbils que amb prou feines aconsegueix estirar si no és amb ajuda i dolor. I li veiem la boca, que la seva mare neteja amb amor cada vegada que li cau la baba, davant la seva inexpressivitat.

Qui sap si la seva mirada fixa recorda, detingudament, els dies en que caminava i reia. Parlava com qualsevol nena de sis ays i no es cansava de córrer amb el seu estel. La veritat és que porta els últims set anys postrada, esperant a entendre què ha passat. Va sobreviure a una meningitis aguda però al preu de quedar immobilitzada i ara és totalment dependent de la seva estimada mare. Per tota la vida.

Alvina y su madre, de la Fundación Khanimambo

Alvina i la seva mare / foto: Eric Ferrer

El que no canvia, ni de dia ni de nit, és el somriure d’una mare orgullosa de la seva filla. Que lluita al seu costat amb la força invencible que dóna l’amor i que alguna nit deu somiar amb el despertar de l’Alvina cap a una vida plena.

La sort va trobar a l’Alvina de dia, amb una necessitat enorme de començar a fer fisioteràpia, sota un sol vehement. I així, des de fa alguns mesos, va entrar en el nostre programa d’apadrinaments i dos dies a la setmana l’acompanyem a fisioteràpia. A ella li agrada, tot i els vint quilòmetres d’anada i els vint de tornada, que ella recorre mentre va movent la boca en el que sembla un intent de dir-nos a tots: GRÀCIES. La seva mare si que ens ho diu i aquest estiu ha pogut dir-li-ho personalment a una de les seves padrines.

Nota: l’ajuda que oferim a l’Alvina és possible gràcies al Projecte Ubom. Si col·labores amb nosaltres podràs ajudar a més nens i nenes que pateixen discapacitats i no aconsegueixen anar a l’hospital per rebre el seu tractament mèdic.

Fes-te soci aquí o…

Fes el teu donatiu pel nostre projecte de salut aquí.

També pots fer una transferència bancària al nostre compte corrent 0049 5103 71 2316577264 amb la referència «Projecte Ubom».

[:]