[:es]

¿Qué significa que tenía el corazón demasiado grande tía Alexia? Me preguntan algunos niños con el recorrido mojado que una lágrima llena de incomprensión ha dejado en sus rostros.

Ha pasado algo terrible, les digo en un intento de retardar con palabras su sufrimiento… Ha muerto la profesora Ana. Esta mañana no hemos podido tener el ritmo normal de Khanimambo porque al despertarnos hemos sabido que la Ana “ya no está más” como dicen por aquí al referirse a alguien fallecido.

Tenía el corazón demasiado grande, o dicho en palabras de Juanjo (el médico voluntario que tenemos con nosotros estos días) tenía una insuficiencia cardiaca que no han sabido detectar a tiempo en el Hospital de Xai-Xai.

Tenía un corazón demasiado grande y los médicos no han sabido tratarlo, les digo con todo el cariño que el recuerdo de Ana me da. Y en ese momento se me pasan por la cabeza tantas imágenes de Ana sonriendo y mi voz no puede seguir.

Profesora AnaUn corazón grande que hoy todos sus alumnos echan de menos mientras lloran su pérdida. Un corazón grande que consiguió educar a su hijo Hilario de manera envidiable; un corazón tan, tan grande que nada de lo que podemos decir aquí hoy puede reflejar el dolor que sentimos al haberla perdido.

Ana era una de las nuestras, amaba Khanimambo y sentía pasión por el trabajo diario. Quería a los niños, les educaba bien, les enseñaba mucho. Y a veces (muchas veces) reía sin parar hasta arrancarnos a todos la misma risa tonta. Hemos perdido una buena persona que se ha ido demasiado pronto. Qué razón ha tenido Juanjo al decirme que siempre es demasiado pronto.

Ahora nos queda la difícil tarea de cuidar a Hilario con aún más responsabilidad que hasta ahora, cuidarle, mimarle, estar a su lado y al lado de todos sus alumnos e intentar que no se borre nunca la huella de un corazón tan grande que se nos ha ido de Khanimambo.

Hasta siempre querida profesora Ana.

[:en]

What does it mean that her heart was too big, Tia Alexia? Some children asked me, as tears of incomprehension left a wet trail down their faces.

Something terrible has happened, I tell them in an attempt to delay the suffering my words will cause them. Ana the teacher has died.

This morning we were unable to maintain the normal pace of Khanimambo because just after waking up we learned that Ana “is no longer”, as they say here when referring to the passing of someone.

Her heart was too big. Or to use the words of Juanjo (the volunteer doctor staying with us these days), she suffered from heart failure which the Hospital in Xai-Xai had been unable to detect in time.

Her heart was too big and the doctors failed to treat her, I tell them with all the love that the memory of Ana brings me. And at that moment, so many images of Ana smiling vividly appear in my mind that I am unable to continue speaking.

A big heart dearly missed by all her students today as they mourn their loss. A big heart that managed to provide her son Hilario with such an enviable education. A heart so so big that nothing we can say here today reflects the pain we feel from her loss.

Ana was one of us. She loved Khanimambo and was passionate about daily work. She loved the children and educated them well. She taught them many things. And sometimes (many times) she would laugh nonstop until infecting us with that same laughter. We have lost a good person who left us too soon. How right Juanjo was when he said they always leave too soon!

We are now left with the difficult task of taking care of Hilario with even more responsibility than before; to care for him, pamper him, remain by his side and by the side of all the students, and ensure that the impression of the big heart that left us never leaves those of Khanimambo.

You’ll forever be with us Professor Ana.

Profesora Ana de la Fundación Khanimambo

[:pt]

 

Ha pasado algo terrible, lesO quê significa que tinha o coração grande demais tia Alexia? Me perguntam algumas crianças com o percurso molhado que uma lágrima cheia de incompreensão deixou nos seus rostos.

Aconteceu algo terrível, falo para eles em uma tentativa de adiar com palavras seu sofrimento… A professora Ana morreu. 

Hoje de manhã não conseguimos manter o ritmo normal de Khanimambo porque quando acordamos, soubemos que Ana não está mais, como dizem aqui para falar de alguém que faleceu. 

Ela tinha o coração grande demais, ou nas palavras de Juanjo (o médico voluntário que temos conosco esses dias) tinha uma insuficiência cardíaca que não souberam detectar a tempo no Hospital de Xai-Xai. 

Tinha o coração grande demais, e os médicos não souberam tratá-lo, digo como todo o carinho que a lembrança da Ana me da. E nesse momento passam na minha cabeça tantas imagens de Ana sorrindo que minha voz não pode continuar. 

Um coração grande que hoje todos os seus alunos sentem a sua falta enquanto choram a perda. Um coração grande que conseguiu educar ao seu filho Hilário de forma invejável; um coração tão, tão grande que nada do que podemos dizer aqui hoje pode refletir a dor que sentimos por tê-la perdido. 

Ana era uma «das nossas», amava Khanimambo e sentia paixão pelo trabalho diário. Queria aos meninos, lhes educava bem, lhes ensinava muito. E às vezes, muitas vezes, ela ria sem parar até fazer todo o mundo rir. Perdemos uma boa pessoa que se foi muito cedo. Quanta razão teve o Juanjo quando me disse que sempre é muito cedo. 

Agora fica a difícil tarefa de cuidar o Hilário com ainda mais responsabilidade que até hoje, cuidar dele, estar ao seu lado e ao lado de todos os alunos e tentar que não se apague nunca a marca de um coração tão grande que foi embora de Khanimambo. 

Até sempre querida professora Ana. 

Profesora Ana de la Fundación Khanimambo

[:ca]

Què vol dir que tenia el cor massa gran, Tia Alèxia? Em pregunten alguns nens amb les marques mullades que una llàgrima plena d’incomprensió ha deixat en el seu rostres.

Ha passat una cosa terrible, els hi dic, en un intent de retardar amb paraules el seu sofriment… Ha mort la professora Ana.

Aquest matí no hem pogut tenir el ritme normal de Khanimambo perquè ens hem despertat amb la notícia de què l’Ana «ja no hi és més», com diuen per aquí quan es refereixen a algú que acaba de morir.

Tenia el cor massa gran, o dit en paraules de Juanjo, el metge voluntari que tenim aquí aquests dies, va patir una insuficiència cardíaca que no han sabut detectar a temps a l’hospital de Xai-Xai.

Tenia un cor massa gran i els metges no ho han sabut tractar, els hi dic amb tot l’amor que el record de l’Ana em porta. I en aquest moment em passen pel cap tantes imatges de l’Ana somrient i la meva veu ja no pot continuar.

Un cor gran que avui tots els seus alumnes troben a faltar mentre ploren la seva pèrdua. Un cor gran que va aconseguir educar al seu fill, l’Hilario, de manera envejable; un cor tan, tan gran, que res del que podríem dir aquí i ara pot reflectir el dolor que sentim per haver-la perdut.

L’Ana era una de les nostres, estimava Khanimambo i sentia passió per la feina. Estimava els nens, els educava bé, els hi ensenyava moltes coses. I a vegades (moltes vegades) reia sense parar fins que ens arrencava a tothom el mateix riure tonto. Hem perdut una bona persona que ha marxat massa d’hora. Quanta raó tenia en Juanjo al dir-me que sempre és massa d’hora.

Ara ens queda la difícil tasca de cuidar l’Hilario amb encara més responsabilitat que fins ara, cuidar-lo i mimar-lo. Estar al seu costat i al costat de tots els seus alumnes i intentar que no es borri mai l’empremta d’un cor tan gran que se’ns n’ha anat de Khanimambo.

Fins sempre, estimada professora Ana.

 

Profesora Ana de la Fundación Khanimambo

[:]